Аднойчы мы з мамай хадзілі па парку. Была ўжо позняя восень. І тут я заўважыў, што нехта варушыцца на тоўстым ствале старога дрэва. Я паглядзеў туды і ўбачыў вавёрку! Яна трымалася на ствале, моцна ўчапіўшыся ў кару кіпцікамі на лапках. 
З першага погляду было відаць, што мех у вавёрачкі вельмі густое і пухнатае. Я гэтаму не здзівіўся, бо да зімы ўсе звяры адрошчваць цёплыя футры. У кажушку звярка спалучаліся тры колеры: чырвона-рыжы, попельна-шэры і белы. Спінка і галоўка вавёрачкі былі рудымі, бакі шэранькая, а брушка - белым. 
Вавёрачка, не міргаючы, глядзела на нас сваімі бліскучымі чорнымі вачыма. Яны нагадвалі мне вугольчыкі. Вушкі на маленькай галоўцы звярка глядзелі ўверх. Я заўважыў на іх смешныя пэндзля. У школе нам расказвалі, што гэтыя пэндзля вырастаюць на вушах у вавёрачак раз да зімы, а летам іх там няма. 
Але самым раскошным ў вавёрчыных зімовым уборы быў, вядома, яе футравай пухнаты хвост! Ён жа нават замяняе вавёрцы парашут, калі яна скача па дрэвах! Я заўважыў, што хвост звярка меў шэры з рудым колер. Ён здаўся мне вельмі вялікім, нават больш самой вавёрачкі! 
Тут вавёрачка, хутка перабіраючы сваімі моцнымі чэпкімі лапкамі, імгненнем ўскараскалася па ствале дрэва. Маленькая альпіністка знікла за галінамі. Яна запомнілася мне сапраўднай пухнатай прыгажуняй