Қазақтың дастарханы, шіркін , молшылық пен берекенің белгісі секілді. Қонағынан ешнәрсені аямайтын алтын халқымыз келген кісінің алдына соңғы тілім еті мен нанына дейін ұсынады. Мерекелерге дайындалатын дастарханды айтсайшы! Тіл үйірер бауырсақ та, балдай тәтті еті мен қазысы да, бір ойлағанда, аузыңның суы құритын,сорпасы мен бесбармағы да, тіпті құрт, ірімшік пен жент-майы да осы жайнаған дастархан үстінде. Басқа халықтардыкіндей,қазақтың да ас қабылдауы мен құрметтеуі де ерекше әдет-ғұрып пен салт-дәстүріне ұштасып жатыр. Мысалы, қайғылы не қуанышты жағдай болсын, міндетті түрде мал сойылады.

Сыйлы құдалар, құрметті қонақтардың алдына қойдың басы койылады. Ол бастан жасы егде кісі жиын үстінде отырған үлкендер мен ойнап жүрген кішкентайларға, құлақтан, көзден , тілден және тағы басқа сол сиякты бір-бір тілімнен үлестіріп береді. Оның өзі " көзі кырағы болсын, " үлкендерді тыңдап жүрсін", " жез таңдай әнші болсын"," сөзі сыйлы шешен болсын" деген сияқты жақсы тілектермен беріледі.

Жиынға келе алмаған туыстарға дастарханнан ауыз тисін деп сарқыт таратылып жібереді . Бұл дана халқымыздың дастарханға ерекше мән беруінің мағынасы ғой.